Wat... een... dag...
Dat drukt wel uit hoe gisteren was. De spanning vooraf waarbij ik in de ochtend echt dacht als ik nu de deur achter me dicht trek is er geen weg terug... dan ga ik echt naar Amsterdam
En toen... trok ik de deur dicht.
In het donker naar het station en met een knoop in m'n maag de trein gepakt(geen fan van treinen). In Den Bosch voor het eerst m'n buddy Lenneke ontmoet. Een super lieve en begripvolle meid die me gisteren enorm veel waard was.
Samen door naar amsterdam. Eerst een overstap in Utrecht en toen kwamen we aan op het station bij de rai. Vanuit daar te voet naar de rai. De spanning nam toe en even was het een twijfelpunt. Mentaal teminste. Want ik wilde wel graag meedoen maar m'n faalangst kwam opzetten.
Maar Lenneke hielp me. En stapje voor stapje gingen we naar de ingang. In de rij bij de check-in liep de spanning op. Zo hoog dat ik aan het trillen was bij het ontvangen van m'n nummer en m'n chip enz niet aan kon nemen.
Lenneke hielp me er doorheen en bij binnenkomst zijn we even naar een rustigere ruimte gegaan.
Daarna opzoek naar Lienke . We hadden haar al via de live gevolgd dus we hadden wel een idee waar we moesten zoeken. En al snel vonden we haar bij het roeien.
We zagen hoe goed zij en Hans het deden en ook hoe zwaar ze het soms had. Dit gaf mij wat rust. Want dat Lienke afwisselde gaf voor mij aan dat het oke was.
Leuk om te zien hoe fanatiek ze was, even drinken na een workout.... nee ze gebaarde aan Hans dat ze door wilde.
Tijdens de laatste workout van lienke kwam Mischa van hyrox naar me toe. Hij herkende mij van instsgram en vond het tof dat ik er was. Tja... nu ik herkend werd moet ik wel finishen.
Lienke en Hans haalde de finish met een fantastische tijd en daarna hebben we voor het eerst elkaar echt ontmoet. Dit was al heel gaaf want Lienke is echt een voorbeeld en motivatie voor mij. Nadat ze wat bijgekomen had had ik nog een vraagje aan haar. Natuurlijk had ik boek mee en vroeg ik Lienke of ze er wat in wilde zetten. Dat was geen probleem en ze pende er een mooi stukje in. Ik nam het boek weer in ontvangst en kreeg een zweterige knuffel. 😉
Vervolgens zijn wij nog wat rond gaan lopen en kwamen we Marloes tegen. Deze topper ging solo racen! Ook zij merkte op het spannend te vinden. Weer een bevestiging voor mij dat het oke was.
Door midden in de drukte te staan en hyrox te zien gebeuren merkte ik dat ik rustiger werd.
In de warm up zone hebben we tussen ,op dat moment, vooral gespierde mannen, de apparaten en onderdelen geprobeerd. Voor het eerst de skiErg. En daarna wat roeien. Even aftasten, welke stand komt erop te staan en hoe voelt dat. Lenneke gaf me tips en aanwijzingen om het makkelijker te kunnen. Daarna ook de Farmers carry en sandbag lunges geprobeerd. Dat ging wel goed.
Weer even twijfel voor de sled push en pull. Want het zag er toch wel indrukwekkend uit. Lenneke deed het voornen ik heb het geprobeerd. Het ging en ook deze werden aan het lijstje toegevoegd.
Alleen de burpee en wallball zou ik niet doen. Tenminste... dat dacht ik vooraf. Tot lenneke zei maar ook dat kan jij. In een rustige ruimte oefende we de burpee en ook de wall Ball werd, met de nodige spanning, geoefend. Eerst gewoon omhoog naar het target en dan op de grond laten vallen. En toen met vangen. Weer een drempel genomen.
De tijd verstreek sneller dan gedacht en op den duur was hij voor ons tijd om op te warmen. Even op de fiets wat warm fietsen zonder al te veel belasting en toen rekken. Ook zagen we Nina en Carmen. Ook zij hadden spanning maar waren vooral echt aan het genieten.
Het ingaan van het startvak en het aftellen maakte de spanning weer enorm. Mn hartslag ging omhoog en dat zorgde voor tranen(spanning die eruit kwam) en een zware 1e ronde. Tijdens ronde 2 zakte dit wat weg. Maar in ronde 3 vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Ronde 4 ging weer iets makkelijker en ik deed zelfs meerdere burpees om zo Lenneke af en toe wat rust te geven. En wat terwijl ik vooraf zei die niet te doen...
Bij ronde 5 kwam het besef dat we over de helft waren. Het rennen lukte niet lang. Toch de spanning drukte enz. En waar andere herstellen tijdens het rennen, koste mij dat juist veel. Maar dan maar wandelen en sneller wandelen.
We kregen een ritme. Na de workout wandelen tot de gele paar. Dan gaan joggen tot de 2e bocht, vervolgens weer wandelen tot de start we dan weer joggen. Al werden de stukjes joggen korter en het tempo lager, we gingen iig niet stilstaan.
Ronde 6 ging goed. En wat een tempo heeft Lennke bij farmers carry! Wow! Ronde 7 kwam er besef en verbazing. We telde de stukken van het rennen af. Nog 4,5 nog 3,5 nog 2,5 enz het ging nu op doorzettingsvermogen.
We gingen het halen! Weer tranen maar nu van blijdschap.
Toen we na ronde 8 de workout vloer opkwamen, ik denk als laatste dubbel vrouwen, stonden vrijwilligers ons toe te juichen. Tranen over m'n gezicht. Door naar de wall Ball. TOPPER Lenneke gooide de eerste 74 maar de laatste liet ze aan mij.
Spanning, tranen en toen... yes! Samen naar de finish. Hand in hand. Wat gaaf, maar wat was ik moe. Andere teams kwamen ons feliciteren en ook toeschouwers kwamen complimenten geven. Ik zat in een waas.
Even op de massagetafel voor m'n kuiten en toen iets warms aan doen.
De reis naar huis was zwaar. Want wakker blijven was een opgave en treinreizen betekent best wel wat traplopen... au!
In de trein besloot ik al dat ik in Maastricht weer mee ga doen. Met Iris Kersten (die ik al vanaf 2009 ken).
Ik heb qua workouts niet gedaan wat ik vooraf wilde en toch ook meer gedaan dan gepland. Maar uiteindelijk wel alle wordkouts een beetje gedaan. Het was belangrijker om hem te voltooien dan om m'n grenzen voorbij te gaan. En Lennke heeft hierin echt geknald en mij enorm geholpen. Dankjewel.
Eenmaal thuis was het eten en m'n ogen met moeite open houden. Dus tegen 19:30 lag ik in bed. Helemaal op!
De spierpijn is al aanwezig en wordt echt nog wel meer. Het besef komt langzaam aan binnen en ook de trots.
Met m'n verjaardag ga ik nieuwe loopschoenen krijgen (n.a.v. een loopanalyse) en dan ga ik flink trainen voor de volgende hyrox. (Ofja... daar start ik nu al mee(als mn spierpijn wat weg is)) Wie weet lukt het dan in een snellere tijd om met meer rennen/herhalingen in de workouts.
Maar dit is er een om niet snel te vergeten.
En m'n lichaam gaat me er ook nog lang aan herinneren. Beurs en moe voel ik me, beginnende spierpijn en enorm zware benen. Maar wat gaaf! Het is het zo waard geweest.
Reactie plaatsen
Reacties